இலட்சிய வீரர்களை வார்த்தெடுக்கின்ற தொழிற்சாலை நின்றுவிட்டதே..!

அருமைச் சகோதரர் ஷேக் தாவூத் பாய் இறைவனிடம் மீண்டுவிட்டார் என்கிற செய்தி இன்று காலை (21 ஜூலை 2017) இடியாய் என்னைத் தாக்கியது. இன்னா லில்லாஹி வஇன்னா இலைஹி ராஜீஊன். 

நான் இதனை இஸ்லாமிய இயக்கத்தின் மௌன உழைப்பாளிகளில் ஒருவரின் மரணமாக, அவ்வளவாகப் பேசப்படாத அப்பழுக்கில்லாத, உளத்தூய்மை நிறைந்த செயல் வீரரின் மரணமாகப் பார்க்கவில்லை. அதற்கு மாறாக இஸ்லாமிய இயக்கத்துக்காக விலைமதிப்பு மிக்க இரத்தினங்களையும் வைரங்களையும் உற்பத்தி செய்துகொண்டிருந்த தொழிற்சாலை ஒன்று இழுத்து மூடப்பட்டதாகவே பார்க்கின்றேன்.

தமிழ்நாட்டில் திருச்சி மாநகரில் வாழ்ந்து வந்தவர்தாம் ஷேக் தாவூத். அவர் மெத்தப் படித்த படிப்பாளி அல்லர். அலட்டிக் கொள்ளாத, ஆரவாரம் இல்லாத இயக்க ஊழியராகத்தான் அவர் இருந்தார். எஸ்.ஐ.ஓவிலிருந்து ஒய்வு பெற்ற போது அந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் திருச்சியில் ஜமாஅத்தும் முழுமையாக நிறுவப்பட்டிருக்கவில்லை. 

இந்த நிலையில் திருச்சியில் மிகவும் பின்தங்கிய வறுமையும் ஏழ்மையும் நிறைந்த பகுதியில் அவர் தம்முடைய பணியைத் தொடங்கினார். குடிசைகளில் வசித்து வந்த, கைவண்டிகளில் வணிகம் செய்து வந்த ஏழை எளிய மக்களின் பிள்ளைகளை இலக்காக்கி பாலர் சங்கத்தை உருவாக்கி பணியாற்றத் தொடங்கினார், அவர். அந்தப் பிள்ளைகளிடம் அவர் எந்த அளவுக்கு அளப்பரிய பாசத்தையும் அன்பையும் கொட்டினார் எனில் அவர்கள் அவரின் அன்புக்கு அடிமை ஆகிவிட்டார்கள். ஷேக் சாகிபும் அந்தப் பிள்ளைகளின் கல்விக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தார். கல்விச் செலவுகளை ஏற்றுக்கொண்டார். மேலும் மார்க்கக் கல்வியையும் விழிப்பு உணர்வையும்கக ஊட்டிவிட்டு அந்த இளவல்களின் இதயங்களில் இஸ்லாமிய உணர்வுகளை மீட்டெடுத்தார்.

நான் எஸ்.ஐ.ஓவின் அகில இந்தியத் தலைவராகப் பொறுப்பேற்ற போது திருச்சிக்கு முதல் முறையாகச் சென்றேன். அந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் திருச்சியில் ஷேக் சாகிப் நடத்தி வந்த அற்புதத்தைக் கண்ணாரக் கண்டேன். ஏட்டறிவோ, பட்டறிவோ இல்லாத ஏழை பெற்றோரின் பிள்ளைகள் - அவருடைய சீடர்கள் - அப்போது முதுகலைப் பட்டப் படிப்பும், பொறியியலும் படித்துக் கொண்டிருந்த மாணவர்கள் திருச்சி எஸ்.ஐ.ஓவை வெற்றிச் சிகரங்களில் ஏற்றி அமர்த்தி விட்டிருந்தார்கள். அவர்கள் அப்போது அங்கு செய்து வந்த பணிகளைப் பார்த்து விட்டு தில்லி திரும்பிய நான் ரஃபீக் மன்ஜில் இதழில் ‘இந்தியத் திருநாட்டின் முன்மாதிரி கிளையாக திருச்சி கிளை’ என்கிற தலைப்பில் அனைத்தையும் விரிவாக எழுதினேன். (இதன் மொழிபெயர்ப்பு சமரசத்திலும் வெளியானது).

இன்றைய நிலைமை என்னவெனில் ஷேக் தாவூத் பாயின் அந்தத் தொழிற்சாலையிலிருந்து ஒரு டஜனுக்கும் அதிகமான பிஹெச்டி பட்டம் பெற்ற முனைவர்கள் வெளியாகிவிட்டிருக்கின்றார்கள். முதுகலைப் பட்டதாரிகள், பொறியியல் வல்லுநர்களின் எண்ணிக்கையைக் கணக்கிட்டுச் சொல்வதும் சிரமமே. இவர்கள் அனைவருமே முதல் தலைமுறை பட்டதாரிகள் ஆவர். இவர்களில் சிலர் அமெரிக்கா, அய்ரோப்பா போன்றவற்றின் புகழ்பெற்ற பல்கலைக்கழகங்களில் மேற்படிப்பும் படித்து முடித்திருக்கின்றார்கள். எல்லோருமே தத்தமது இடங்களில் இஸ்லாமிய இயக்கத்தின் முதன்மை இலட்சியப் பணிகளில் தங்களை முழுமையாக ஈடுபடுத்தியவாறு சுறுசுறுப்பாக இயங்கி வருகின்றார்கள்.

ஒரு சாமானியராகத் தோற்றம் தருகின்ற இந்த ஒற்றை மனிதரின் தொலைநோக்கும் உயிரைக் கொடுத்துப் பணியாற்றும் வித்தையும் இன்று எத்தகைய அற்புதத்தை நிகழ்த்தி இருக்கின்றது எனில், இன்று இஸ்லாமிய இயக்க வானில் ஒளி வீசுகின்ற தாரகைகளைக் கொண்ட ஒரு நட்சத்திர மண்டலத்தையே தவழ விட்டு சாதனை படைத்திருக்கின்றார், அவர். இன்னும் எத்தனையெத்தனை ஏழை, எளிய குடும்பங்களின் சித்திரத்தை அவர் மாற்றியமைத்துவிட்டிருக்கின்றார் என்பதை எளிதாகச் சொல்லி விட முடியாது. சமூகச் சூழல்கள் எப்படி மாறுகின்றன, ஏழ்மையிலிருந்தும் அறியாமையிலிருந்தும் மீண்டெழுந்து வளர்ச்சிப் பாதையில் குடும்பங்கள் எப்படி பயணிக்கின்றன என்பதை அறிந்துகொள்ள வேண்டுமா, திருச்சிராப்பள்ளியின் அந்தப் பின்தங்கிய முஹல்லாவுக்குச் சென்று பாருங்கள்.

எந்தவொரு மக்தபின் (பயிற்சிப் பாசறையின்) ஆசானும் உண்மையில் மனித ஆன்மாக்களைப் பண்படுத்தி வார்த்தெடுக்கின்ற தொழிற்சாலையாகத்தான் இருப்பார். இவ்வாறு மனித ஆன்மாக்களைப் பண்படுத்தி வார்த்தெடுக்கின்ற அழகான தொழிற்சாலையை நான் என்னுடைய வாழ்நாளில் ஷேக் பாயின் எளிமையும் இனிமையும் நிறைந்த அமர்வுகளில் கண்கூடாகப் பார்த்தேன். அவருடைய அவையும் அமர்வுகளும் எந்நேரமும் மாணவர்களாலும் இலட்சியக் கனலுடன் இயங்குகின்ற இளைஞர்களாலும்தாம் நிறைந்திருக்கும்.

எல்லாம் வல்ல இறைவன் ஷேக் பாயின் சேவைகளை ஏற்றுக்கொள்வானாக! டாக்டர் அஜீஸ், டாக்டர் இப்ராஹீம் மற்றும் அவர்களைப் போன்ற பிற சகோதரர்கள் ஆற்றுகின்ற சேவைகளை ஷேக் பாயின் கணக்கில் ஸதகாயே ஜாரியாவாக - நிலையாக நன்மைகளைத் தந்துகொண்டே இருப்பவையாய் ஆக்குவானாக!

ஆமீன்.

- சையத் சஆதத்துல்லாஹ் ஹுஸைனி
துணைத் தலைவர், ஜமாஅத்தே இஸ்லாமி ஹிந்த்.

Mutton, eggs and Jamaat-e-Islami Hind!!!

Once there was a sheep in a dusty town.
It was living happily in its own world.









One day an hen came jogging towards the sheep.

The following conversation took place between them:
"Hi! May Peace be upon you"
"Hi! May Peace be upon you"
"How do you do?"
"I am fine by the grace of Allah! How do you do?"
Soon they became close friends.

One day the clever hen proposed an idea.
As it was a brilliant idea, the sheep concurred with the hen.
What was the idea?
The hen had said: "We have become close friends. Why not we start a hotel?"
The sheep sheepishly agreed to the proposal and they started the ground work to start the hotel.
One day the sheep asked the hen: "What would be the name of our proposed hotel?"
The hen said cooly: "I have already thought it out. The name of our future hotel would be MUTTON And EGGS!!"
The sheep was very clever. He immediately understood the game. He withdrew from the hotel project saying,"While I would be committed, you would be merely involved"

This is the story often told to highlight the difference between commitment and involvement.
In Islam and Islamic movement like Jamaat-e-Islami Hind, commitment to the cause is expected from the cadre.

Ibrahim (AS) with his declaration "Surely my prayer, all my acts of worship, and my living and my dying are only for Allah, the Lord of the whole Universe" (Quran 6: 162) has set the parameters for the scale of commitment.

In other words we do not have pass marks or high marks or first class or second class as far as commitment is concerned. You ought to get 100 percent or perish. It has made very clear in the hadith, "One cannot become a believer unless his love and his hate, his giving and refusing, his friendship and his enmity evolve on the basis of Allah and His Prophet"

Where do we stand now?
Are we committed to the cause of Islam?
Are we merely involved in the process?

We do participate in the weekly meetings. We do sit in the front row in the important gatherings. We do circulate Islamic books with our friends and relatives. We do promote our magazines and journals from Dawat sehroza to Samarasam Tamil Fortnightly to Radiance views weekly. We do actively take part in nation wide campaigns and caravans. We do read Quran and Hadith and nisabi kitabs. We do give gifts to others. We do this. We do that. We can go on bragging our activities. But is it sufficient? Have you ever analysed a basic question? Whether we do all this things when we find time or we do give prime importance?

The present Ameer-e-Halqa used to say about a karkun (let's call him Mr X): "If you cut Mr X to bits and pieces, each and every bit would scream Jamaat-e-Islami, Jamaat-e-Islami"
And surely that is commitment, you would say.
But I would like to add a correction. "If your body is cut to pieces, each and every bit and piece should scream Allah, Allah."
Just like Syedna Bilal(RA) used to say "Ahad! Ahad!"

That is commitment.

Also read : Jamaat-e-Islami Hind and the black belt!!
and : Three dimensions of a personality!

Jamaat-e-Islami Hind, Khair-e-Ummah and the black belt!!

Last Sunday when I was working in my office, an young lad came to see me. He was bubbling with enthusiasm, vigour and passion. His face showed it all. "I've applied for the Rukunniyat - membership of the Jamaat-e-Islami Hind. I hope that I would join the Iyakkam - movement formally by the end of the year." I looked at him intently and tried to find something which was missing.
Then I narrated him the story of the black belt. It was a story which should be told million times. The story goes like this:
Once there was a martial artist. He got trained in Karate from a guru. After many years of rigorous training and practise , he approached his guru with a fond hope that the Guru would award him a Black Belt. But he was told that he had to pass one more test.
"What is the significance of the Black Belt?" asked the Guru. "If you can answer this question correctly, I shall give you the Black Belt."
The young martial artist smiled confidently and replied. "It's the reward for my hard work!"
To his surprise, the Guru shook his head disapprovingly and said, "You are not ready for the Black Belt. You may return after one year."
A year later, the martial artist approached his Guru. Guru asked the same question. Though the artist was puzzled, he answered, "It's a symbol of distinction..... the highest achievement in our art"
The Guru didn't give him the Black Belt. He told him to come with the correct answer next year.
The following year the young artist returned to the Guru. As usual the Guru asked, "Have you understood the importance of the Black Belt?"
"Yes, Master," replied the artist. "I've realized that it is not the end but the beginning of a never-ending journey of discipline, hardwork and the pursuit of excellence"
"Here's your Black Belt" said the Guru, smiling happily. "You have finally understood its true significance."
Similar is the case of Rukunniyat - membership in the Jamaat. Rukunniyat is not an honour. It is the beginning of a never-ending journey of discipline, hardwork, commitment and the pursuit of excellence. Similarly the responsibilities of Ameer-e-Muqami, Nazim-e-Ilaqa, Ameer-e-Halqa are not symbol of honour. Rather they are the beginning of a never-ending journey of discipline, hardwork and the pursuit of excellence.
That is the reason, why posts, offices are not celebrated in the Jamaat circles. I distinctly remember the day when Mr X broke and started crying profusely when he was informed that he was the one who was chosen for the job. Our history is replete with full of such instances. Moulana Naeem Siddiqui in his "Tahreek-e-Islami ki ibtitaayi daur" has grasped the spirit more vividly.
Tail piece : Have you noticed it? The Khair-e-Ummah thought is being put forward by everybody. Tablighi people, Tariqa parties, Muslim leaguers and everybody quote the verse and declare tha the Muslim Ummah is the Khair-e-Ummah. Nobody talks about the tag attached to it. The immense responsibility of enjoining virtues and forbidding evils. Does the message of the black belt story fit here?
Also read : Mutton, eggs and Jamaat-e-Islami Hind!
: A memorable evening with Moulana Farooq Khan Sahib!